Over mij

Het begin

Ik ben begonnen met paardrijden omdat het paardje van mijn vader, Axel, waar mijn zusjes ook op hebben leren rijden verkocht zou worden. Mijn zusjes reden ondertussen wedstrijd op eigen pony’s en mijn vader was opgehouden met paardrijden. 

Tot die tijd had ik me vooral bezig gehouden met poetsen en op een afstand bewonderen van paarden, want ik was bang om op te stappen. Maar toen Axel verkocht moest worden ging mij dat toch wel aan het hart. Axel was al 6 jaar van ons en hoorde bij de familie. Toen mijn vader zei dat hij mocht blijven onder de voorwaarden dat ik zou gaan rijden heb ik dat met beide handen aangegrepen. Ik was toen 14 jaar.  

Het jaar daarna, tijdens de schoolvakantie, ben ik op een professionele dressuur stal van top niveau gaan helpen. Daar mocht ik naast het stalwerk ook rijden en kreeg ik les. Paardrijden werd toen meer dan “even mijn paard beweging geven”, het werd een kunst, een sport, een uitdaging waarbij ik doelen kreeg die ik onder de knie wilde krijgen. En stiekem,  heb ik me vast gegrepen in de dressuursport om die nooit meer los te laten. 

Voorzichtig 

Ik ben van nature een overdenker, en daardoor ook voorzichtig in alles wat ik nieuw wil ondernemen. Terug kijkend hebben deze kwaliteiten een hele grote rol gespeeld in hoe ik mij ontwikkeld heb als dressuurruiter en instructeur. Mijn voorzichtige aard heeft een grote rol gespeeld in hoe ik paarden ben gaan opleiden.

Begrip voor het paard

Ik herinner me dat iemand mij een keer vertelde dat het paard een prooidier is en ons, als roofdier, op zijn rug toestaat. En zelfs, zoals onze historie aantoont, met mensen op zijn rug een oorlog in rent…. Is dat niet bijzonder? 

Ik kreeg steeds meer respect voor paarden en de interactie tussen mens en dier. Ik vind het moeilijk om de confrontatie met paarden aan te gaan als ze bv boos of dwars zijn. Dit omdat ik geloof dat het vaak vanuit onbegrip komt en ik het ook moeilijk vind om aan te zien dat een dier het zo nodig vind om zich zo te verzetten. Als ik nu terug kijk is het net of ik om de confrontatie met mijn paarden heen werkte. Het is niet dat ik het opgaf maar ik ben altijd opzoek gegaan naar manieren om er mee om te gaan zonder de confrontatie recht aan te vliegen. Ik ging opzoek naar begrip en mogelijke acties  om op een vriendelijke manier mijn doel te bereiken. In mijn toektocht ben ik o.a. met grondwerk aan de slag gegaan en ben ik me gaan beseffen dat je een paard ook mentaal moet opleiden, en niet alleen fysiek. Ik heb me verdiept in hoe paarden leren en hoe hun instinkt werkt, wat begrijpen ze wel en niet en wat is belangrijk voor ze. Hoe zorg ik er voor dat ze begrijpen wat ik van ze wil.

Ik heb me altijd laten instrueren door echte top ruiters en trainers (Grand Prix ruiters meestal) want ik wil graag mee doen in de dressuursport. Ik ben echter daarin altijd opzoek naar de balans tussen zacht, vol begrip en liefdevol, en toch duidelijk, rechtvaardig en motiverend. Dit is en blijft een proces, een zoektocht, en ik vind hem machtig mooi om te doen en puzzel graag mee met anderen middels o.a. mijn dressuurlessen.  

Gevoel

Mijn ervaring is dat paarden vaak reageren op onze intenties en dat dit heel belangrijk is in de omgang met je paard. Een paard is een kudde dier, dus de relaties die je samen opbouwt is heel erg belangrijk voor hem.  

In de eerste jaren heb ik veel gedaan met mentale coaching. Dit lag in het verlengde van mijn psychologie opleiding. Reflecteren en kijken naar mijn emoties en hoe die effect hebben op mijn spierspanning, effect hebben op het paard, hoe ik daar mee om kan gaan, etc. vond ik mateloos interessant. Daarnaast ook veel gedaan met houding en zit en hoe je de optimale zit kan bereiken om je spierspanning zo veel mogelijk los te laten. 

Vamarilla, mijn eerste merrie die ik zelf heb opgeleid is ook meteen het meest complexe paard wat ik gehad heb. Ik merkte dat naarmate ik steeds handiger werd, steeds beter ging zitten, steeds meer invloed had op mijn spanningen, stress, etc, zij steeds moeilijker/gevoeliger werd. Ik ben me gaan realiseren dat er meer moest zijn dan waar ik tot nu mee bezig ben geweest. Ik kwam tot de conclusie dat mijn intenties lagen bij het goed presteren en niet bij de relatie met mijn paard. En dit had een enorme weerslag op ons en het vertrouwen wat Vamarilla in mij had. Ik probeer nu in elke situatie aan te voelen wat mijn paard nodig heeft. Vooral met het oog op veiligheid en geborgenheid. Want ik geloof nu dat, als je paard zich veilig en geborgen voelt bij je, hij/zij alles voor je overheeft. Dit neem ik mee in de instructie die ik geef en het werk wat ik doe met de paarden; beginnend op de grond en daarna als ik opstap. 

Dus, als ik alles samen neem, het dressuur rijden, houding en zit, communicatie tussen ruiter en paard, het paard an sich en de onzichtbare energie en intenties die tussen mens en dier plaats vind, staan wij bij het werken met paarden elke dag, in elke situatie, voor een ingewikkelde puzzel. Het is een puzzel die ik heel interessant vind en die mij mateloos fascineert. 

Mocht je mij willen volgen. Dat kan via Instagram of Facebook.